Groene sparrenluizen

Groene sparrenluizen hebben een voorkeur voor sparren die verzwakt zijn geraakt door een voedselarme en droge bodem. Ook standplaatsen die te veel tegen de wind beschut zijn, bevorderen de aantasting. Omdat de groene sparrenluis lichtschuw is, ontwikkelt de aantasting zich van binnen naar buiten en van onder naar boven. Aan de naalden zuigen 2 mm grote groene luizen met rode ogen. Er komen nauwelijks afzettingen van honingdauw op naalden en takken voor. Naalden dichtbij de stam vergelen eenvoudigweg en vallen af. Bij zware aantasting worden de takken van binnen af kaal en sterven af. Het gevolg is misvorming van scheuten en naalden. Soms kan de boom zelfs geheel afsterven.
In milde winters kunnen de volwassen luizen overleven. Bij koud weer worden zwarte eitjes gevonden, waar het voorjaar daarop de volgende generatie uit komt. In een voorjaar na een milde winter is de aantasting daarom vaak bijzonder ernstig.

In de herfst en het vroege voorjaar moeten sparren die gevaar lopen regelmatig op groene sparrenluis worden gecontroleerd. Daarvoor wordt een stuk wit papier onder de binnenste takken van de boom gehouden. Door licht op de takken te kloppen kunnen de luizen gemakkelijk uit de boom worden geschud. Bij meer dan 5 groene luizen op het papier is bestrijding noodzakelijk.